İstanbul Maratonu 2020.. Karantinadan Çıkan Zafer..

"Sonuna kadar gitmeyeceksen gitmenin ne anlamı var." Joe Namath

Hepimiz için çok garip bir sene oluyor. Plan yapmayı geçtim evden çıktığımızda bile pişmanlık duygusu peşimizi bırakmıyor. Mart ayından beri ne zaman biteceği belli olmayan bir belirsizliğin içerisindeyiz. Böyle bir dönemde özellikle Haziran ayından beri kendimizi hazır, motivasyonumuzu yüksek tutmaya çalışıyoruz. Bu sene büyük oranda da bunu başardığıma inanıyorum. 

Runatolia'da yarı maratonu koştuktan sonra Efes Ultra Maratonu için yola çıkmak için hazırlık yaparken yarışın iptal haberi geldi. Ve arkasından bütün yarışlar seri halde iptal oldu yasaklarla birlikte. Yaklaşık 3 ay evden dışarı çıkıp koşma fikrini kenara koyduk. Bu dönemde Adidas Runners hocalarımızdan Halil Kılıç bizi kuvvet antrenmanları ve kendi tarzıyla çok iyi motive etti sağolsun. Runatolia'da da beraber koşmuştuk ve çok eğlenmiştik kendisiyle. Yasaklar başlarken acele edip bir de trainer aldım eve. Böylece bu dönem koşamasak bile hem kuvvetlendik hem de bisiklet antrenmanlarıyla kendimizi formda tutmayı başarabildik. Arada ufak triatlon denemeleri için otoparka inip orada koşmuşluğum da var. Tabi yaptığımız antrenmanların yerini tutmuyor. 

Haziran ayında yasaklar esnemeye başlayınca Aydos ormanı, Kartal ve Caddebostan sahillerine hızlı bir iniş yaptık. Maltepe'de atletizm pistinde de intervallere başladık. Hedefimiz ilk etapta Ağustos ayında yapılması planlanan İznik Ultra Maratonu idi ancak yarışa yakın seneye ertelendi o da. Böylece benim hedefim olan 3 yarış kalmıştı sadece. Eylül'de İstanbul Yarı Maratonu, Ekim'de Kapadokya Ultra 63 km ve Aralık'ta İda Ultra Maratonu koşacaktım. Ama ilk hedef olarak yarı maratonu belirlemiştim ve hedefim 1.30:00 altında koşmaktı 21,1 km mesafeyi. Daha sonra Kapadokya'ya gidecektik. 

Ancak yarı maratona 1 ay kala Kapadokya'dan da bu sene yarışın olmayacağı haberi geldi. Bu haber beni hem üzdü hem de bir fırsat yarattı. Yıllardır koşmak istediğim ancak sakatlıklardan dolayı kendimi hazır hissedemediğim maratonu koşmak için bu bir mesajdı. Böylece hedefimi güncelledim. Koşuya başladığım günden beri en büyük hayalim olan maratonu hem de kendi şehrimde koşacaktım. Hem de pandemi döneminde. Hem de bu sene ilk ve son defa köprüden iki defa geçilecek parkurda koşacaktım. Koşacağım ilk maraton özel olmalıydı ve bu sene bence maratonu özel kılacak tüm şartlara sahipti.

Mart ayından itibaren evde çalışmaya geçtiğimiz için zaman daha çok bize kalıyordu. Bu da iş dışında spora ayıracağımız zamanı ve motivasyonumuzu çok arttırdı. Yaz aylarını baya yoğun bir antrenman programıyla geçirdim. Hem daha hızlandığımı hem de mesafelerim arttığı için dayanıklılığımın arttığını görebiliyordum. Yarı Maraton'da Tarık da bana pacer olarak eşlik edecek 1:30:00 için destek olacaktı. Çok da iyi bir hazırlık dönemi geçirdim ancak son yükleme dönemim olan son 20 gün içerisinde sağ bilek tendonumda kalınlaşma oldu. Hem antrenman tempomu hem de motivasyonumu ve güvenimi kırdı bu sakatlık. Yine de bir şekilde sakatlığı atlattım kendimi toparladım ve ilk hedefime ulaşmak için start çizgisine geldim. 

Bu pandemi döneminde İBB Spor AŞ gerçekten müthis bir iş çıkarmıştı. Alınan önlemler ve start düzeni muhteşemdi. 2000 kişiyle koşulacak İstanbul Yarı Maratonu güvenli bir şekilde başladı. Tarık'la beraber başladık. Sağolsun beni yarışta tutabilmek için çok destek verdi kardeşim. Aslında neredeyse sona kadar da gelmiştik. Hedeften biraz sapmıştık ama 1:32:00 altında bir dereceyle bitirecektik. Son 20 gün yapamadığım antrenmanlar beni burda vurdu işte. 19.km de yarışın bitmesine sadece 1,5km kalmışken sağ arka adelem sertleşti ve kramp girdi. Kalan mesafeyi maalesef yürüyerek bitirmek zorunda kaldım. Hem bana bu kadar destek veren arkadaşıma mahcup hissettim kendimi hem de hedefime ulaşamamış olmak çok moralimi bozdu. Yine de yarış bittikten sonra o kadar çok o kadar güzel destek mesajları aldım ki gerçekten tüm arkadaşlarıma aileme teşekkür ederim. Toparlanmam da çok hızlı oldu böyle olunca. 

Maratona 7 hafta kalmıştı artık. Kalan 7 haftayı çok iyi değerlendirmeli ve yarışa bu sefer hazır olarak çıkmalıydım. Bir maratonu yarış sabahı koşmazsınız. Maraton kendisinden önceki 16 haftalık süreçtir bence. 1000km üzerinde antrenman, mental hazırlıklar, 30 km üzerinde yapılan uzunlar derken çileli bir süreç. Bu zamana kadar koşamama sebebim zaten bu hazırlık sürecine bile hazır olamamış olmaktı. Ama bu sefer kararlıydım koşmaya. Hep o finishe 300 metre kala başlayan bitirme duygusunun heyecanını yaşıyordum içimde.

Şanssızlık yine yakamı bırakmadı sağolsun ve sağ baldırımda sertleşme olmaya başladı. Hemen fizyoterapiste gidip müdahale ettim bu sefer. Gökberk hocam sağolsun oradaki sıkışmayı zorlu bir seans sonucunda acı çektirerek de olsa açmayı başardı. Çok minnettarım kendisine. Hızlı bir şekilde ara vermeden çözmüş oldum sakatlık sorununu. Eğer zamana bıraksaydım muhtemelen hazırlık sürecim büyük yara alacaktı. 

Sakatlık iyileştikten sonra hazırlıklara da tam gaz devam ettim. Arka arkaya üç hafta 32-35-35 km lik üç uzun antrenman yaptım. Bunlar büyük moral ve dayanıklılık oldu. Salomon antrenörlerinden Faruk Kar hocam sağolsun o da bu süreçte antrenman programıma katkı vererek büyük destek oldu bana. Haftaiçi yol ve pist antrenmanları, intervaller, haftasonu uzunlar derken bir sürecin sonuna doğru geliyorduk artık. Heyecan iyice tırmanmaya başladı.

Bu dönemde insanın en büyük motivasyonu yakınlarından gelen destek oluyor. Sevgili eşim Sinem maratona az bir süre kala bana yarışta giymem için Nike'tan beyaz Pegasus 37 model bir ayakkabı hediye etti. Bu beni çok mutlu ettiği gibi heyecanımı ve bir an önce yarışı koşma isteğimi de inanılmaz arttırdı. Yıllardır beraber koşup antrenman yaptığımız hatta koşuya aynı dönemde Adım Adım Florya'da beraber başladığımız Utku da maratonda beni yalnız bırakmayacağını ve yarışı benimle beraber koşacağını söyledi. Çok fena bir İstanbul Maratonu bizi bekliyordu artık :)

Bundan sonra koşarsam eğer koşacağım maratonlarda ne hissedeceğimi bilmiyorum. Belki de abartıyorum herkes aynı hislerde olamayabilir ama maraton benim için çok özel bir hayaldi yıllardan beri. Vefa Stadı'na çıkıp ilk koştuğum gün hem 3km mesafeyi zor koşmuştum hem de bugünleri hayal bile edemezdim. Daha 4 sene önce tek isteğim 10km mesafeyi 1 saat altında koşabilmekti. Sonra yarı maratonlar, 38 km lik ultra maratonlar derken geldiğim nokta benim için çok özel anlamlar taşıyor. Kendi sınırlarımı bu kadar zorlamak, kendimin bu kadar farkına varabilmek peşinden daha büyük hedefleri getiriyor. İnsanın en büyük savaşı önce kendisi sonra rakipleri ile..

Bundan 2 sene önce 4 saatin altında maraton koşabilsem büyük iş yapmış olurum diyordum. Ama ilk maratonumda hedefimi 3.30:00 dk süreye koydum. Bütün hazırlık ve antrenmanlarımı da bu süreye göre yaptım. Daha iyisini de yapabilirdim tabi ki ama ilk defa koşacağım bir mesafede 35.km den sonra ne hissedeceğimi bilemezken daha gerçekçi bir hedef koymalıydım. Bu sebeple de 3:30:00 yapılabilir bir hedefti bizim için. Utku'nun da en iyi derecesi olacaktı. 

Yarışa 2 gün kala kit dağıtımı başladı. Gidip göğüs numaramı ve tshirtümü aldım. Artık yarış için herşey hazırdı. Yeni açıklanan parkur biraz zorlu gözüküyordu yarıştan önce. Barbaros yokuşunu tırmanıp köprüyü geçecek sonra Altunizadeye kadar tırmanmaya devam edip tekrar aynı yoldan Beşiktaşa kadar geri inecektik 10-25.km ler arası. Dolayısıyla stratejiyi doğru kurmak çok önemliydi. Yarışa 5:00 pace (dk/km) ile başlayıp yine öyle bitirmemiz lazımdı. Hava tam istediğimiz gibi olacaktı. 14 derece, bulutlu ve rüzgarsız!

Yarış gecesi çok heyecan bastı gerçekten. Gece 2 ye kadar uyku tutmadı. Bütün haftasonunu mental konsantrasyon ile geçirdim. Yarış kıyafetlerimi hazırladım, kullanacağım jelleri tek tek dizdim. Yarış boyunca 5 jel kullandım. Her 40 dakikada 1 jel kullanacaktım. 4 ü elektrolitli son jel ise kafeinli idi. 11-24 ve 41.km lerde Sinem ile Yasemin bizi karşılayacaklardı. 24.km de bize vermek için Sinem bize izotonik bir karışım hazırladı. Yaklaşık 3 buçuk saat parkurda kalacağımız için doğru beslenmemiz, susuz kalmamamız ve kasları rahatlatmak için izotonik sıvıya ihtiyacımız vardı. Sinem'e hangi km den saat kaçta geçeceğimizi dakika dakika söylemiştim. Avucumun içine km geçişlerimizi yazdım. Yarış içinde doğru hedefte gidip gitmediğimizi ve sapmalarımızı görecektik. Geceden yazdığım için sabah silinmişti terden ama onu da heyecana verelim. Zaten ezberlemiştim süreleri :)

Yarış sabahı 5:30 da uyandım. Kahvaltımı ettim. İhtiyaçlarımı giderdim ve Kartal'da oturan arkadaşım Hakan ile yola çıktık erkenden. Marmaray ile direk Yenikapı'ya geçtik. Erkenden orda olduk. Arkadaşlarımızı gördük. Son kritiklerimizi yaptık. Adım Adım'dan arkadaşlarımızla karşılaştık sabah. Herkes hedeflerini anlattı. Birbirimize başarılar diledik ve starta doğru geçtik. Yarı maratondaki gibi yine çok başarılı bir organizasyon vardı. Gerçekten emek veren herkese tek tek teşekkür etmek lazım. Maskelerimizle her 5 sn de bir 4 kişi başlayacak şekilde start kornası çaldı.

Erhan, Utku ve ben beraber start aldık. Erhan da yine Utku gibi koşu hayatımda iyi ki karşılaştım dediğim kardeşlerimden. Her zaman desteği ve arkadaşlığıyla umarım senelerce dostluğumuz devam eder. İlk 2 km beraber çıktıktan sonra Erhan yavaşladı ve arkamızdan geleceğini söyledi. Biz Utku'yla çok keyifli başladık yarışa. Galata Köprüsü'ne gelene kadar ilk 5km etrafımızda herkese laf atarak geldik. Ama tabi ki hızımızı ve enerjimizi de korumaya dikkat ettik. Köprü üzerinde çok sayıda fotoğrafçı olduğu için Galata'yı poz vererek geçirdik. Ayrıca Tarık ve Gökçe'de bizi köprü üzerinde karşıladı. 

Köprüyü bitirdikten sonra yine güle eğlene Beşiktaş'a kadar geldik. İlk 10km hedeflediğimiz gibi 50 dk civarında bitti. Artık sıra Barboros yokuşundaydı. Burada nabzımızı fazla yükseltmeden ama çok çok yavaşlamadan güzel bir tırmanış yaptık. Yokuşun sonuna yakın Sinem ve Yasemin karşıladı bizi. Sinem gerçi son anda farketti ama onları görmek moralimizi baya yükseltti. Bu maratonun en büyük artısı çok şehir dışına koşmadığımız için parkur üzerinde çok fazla destekçi ve sevdiğimiz arkadaşımızı görebilmek oldu. 

Artık Boğaziçi Köprüsüne dönmüştük ve maraton tarihinde ilk kez Avrupa'dan Anadolu'ya geçecektik. Köprü cidden zorladı rüzgarıyla ama en azından insan kalabalığı olmaması rahat koşmamızı sağladı. Köprü bittikten sonra da Altunizade köprüsüne kadar tırmandık ve burda da nabzımızı yükseltmemeye gayret ettik. Dönüşte artık iniş süreci başlamıştı ve ikinci kez Boğaziçi Köprüsüne geldiğimizde kontollü ve nabzımızı düşürmüş bir haldeydik. Köprü üzerinde 20km geçişi de planladığımız gibi 1:42:00 civarında oldu. Köprüden sonra Beşiktaş çıkışına kadar artık parkurun son çıkışı vardı ve burda bence yarışın büyük kısmını bitirmiştik. 

Daha sonra tekrar Barbaros yokuşuna geldik ve bu sefer inişe geçiyorduk. Parkurun bence en can alıcı kısmı burası. Çünkü yokuş tırmanmak ne kadar zorlasa da inişler çok daha önemli. Yokuşu indiğimizde daha 17km yolumuz olacaktı önümüzde. Dolayısıyla çok dikkatli inmeli ve kaslara zarar vermemeliydik. İnişte tabi ki Sinem ve Yasemin bizi bekliyordu. Hem moralimizi yükselttik, hem izotonik su takviyemizi aldık hem de fotoğraf çektirdikten sonra inmeye devam ettik. İnişte Selma ve Pınar da destek vermek için 200 metre aşağıdaydı sadece. O moralle Beşiktaş'a indik. Yolda sürekli tanıdık arkadaşlarımız bize moral veriyordu. Akaretlerde Bilal kardeşimin desteği çok iyi geldi. Stada doğru devam ettik.

İnönü Stadı, Karaköy, Galata Köprüsü derken destek çok güzeldi gerçekten. Hiç yalnızlık çekmedik. Galata Köprüsünde yine fotoğraflarımızı verdik ancak köprü bitişinde artık 30.km ye gelmiş ve yorgunluk yavaştan hissettirmeye başlamıştı. Ama hedef süremizin sadece 1dk gersinde geliyorduk. O da saatte 200m sapma olduğu için olan bir farktı. Tam Eminönünde yine Tarık, Gökçe, Serhan abi, Dilek ablayı gördük. Destekleri yorgunluğumuzu aldı ve Balat'a doğru devam ettik. Yol üzerinde koşu grupları cheer pointler kurmuştu. Burada da yalnız kalmadık. Balat da Murat karşıladı bizi. Yorgunluk artık baş göstermişti. fazla konuşmamaya, kalan enerjimizi doğru kullanmaya gayret ettik.  Balat'ı döndükten sonra artık son 8 km ye girmiştik. Burdan sonrası tamamen mental.

Eminönü'nü tekrar geçene kadar destek devam etti ama Sirkeci'den sonra finishe kadar artık birbirimize destek olmak zorundaydık. Bacaklar belli bir süreden sonra artık otomatik hareket ediyor. Yavaşlamak istesen de yavaşlayamıyorsun. Gühane'nin oralarda Utku yavaşlamak istedi. Dedim bu kadar geldik son 4,5km duramayız artık. Bu sefer son 3 km ye geldiğimizde ben az da olsa durup soluklanmak istedim. Bu sefer Utku durursak bir daha gidemeyiz dedi ve engel oldu. Ben en son 40.km deki su istasyonunda durmaya karar vermiştim artık. Su içerken nefes alıp güçlü bitirecektim. Utku durmayacağını söyledi. Açıkçası ben de suyu aldıktan sonra içimden durmak gelmedi ve 40km beraber geldikten sonra artık son 2km ye gelmiştik. 

Yenikapı'ya gelip köprü altından geçtikten sonra köprü çıkışında Sinem'i görünce artık yarışın bittiğine kanaat getirdim. O an hissettiğim sadece mutluluktu ve yarışı bitirmiştim. Daha önümüzde koskoca 700 metre vardı ama hiç önemli değildi. Bitmişti. Sinem'e bitti hareketi yaptım geçerken. Utku ile birbirimizi gazlamaya ve "bitirdik ulan" nidalarına başlamıştık. Artık finish düzlüğündeydik. Sağdan soldan gelen alkışlar, karşımızda finish tagi ve Utku'yla el ele verdik beraber başladığımız Maratonu 3 saat 31 dakika 50 saniyede yine birlikte bitirdik. 

Beş aylık emeğimiz karşılığını bulmuştu. İlk maratonumu gayet güzel bir dereceyle, çok keyifli bir sürecin sonunda bitirmiştim. Pandemi olmasa annem ve babam da yanımda olacaktı ama telefonumu alınca ilk onları aradım. Çok mutlu oldular. Bir hayalim daha gerçeğe dönüşmüştü. Sonra Sinem geldi. Sarıldık. Bu süreçte çok destek oldu bana başarılı olmam için. Tekrar çok teşekkür ediyorum ona. 

Artık kutlama zamanıydı. Utku, Yasemin, Sinemle Beşiktaş'a geçtik. Selma da bize katıldı. Buz gibi biralarımızı yudumlarken sadece bu sürecin keyfini çıkardık. İptal olmasaydı beraber Kaz Dağlarına gidecektik ama bu sene son yarışımız olduğunu henüz bilmiyorduk. Sağlık olsun bu ekiple daha çok yarış koşarız.

Artık başka hedeflerimiz olacak. Seneye kısmetse Kapadokya'da 63km koşacağım. Ve belki 2022'de hedefi 3 saatin altında bitirmek üzere yurtdışında güzel bir maraton daha. 1:30.00 altında yarı maraton. Çalışırsak olur bence..